منم سرگشته حیرانت ای دوست | کنم یکباره جان قربانت ای دوست

خلیل آسابه شوق وصل کویت | نهم سربرسرپیمانت ای دوست

دلی دارم در آتش خانه کرده| میان شعله ها کاشانه کرده

دلی دارم که از شوق وصالت| وجودم را زغم ویرانه کرده

من آن آواره بشکسته بالم | ز هجرانت بتا رو بر زوالم

منم آن مرغ سرگردان و تنها | پریشان گشته شد یکباره حالم

سحرسربرسرسجاده کردم | دعایی بهر آن دلداده کردم

زحسرت ساغر چشمانم ای دوست| لبالب یکسره از باده کردم

دلا تا کی اسیر یاد یاری؟ |زهجر یار تا کی داغ داری؟

بگو تا کی زشوق روی لیلی|تو مجنون پریشان روزگاری؟

پریشانم، پریشان روزگارم |من آن سرگشته ی هجر نگارم

کنون عمریست با امید وصلت| درون سینه آسایش ندارم

زهجرت روز و شب فریاد دارم |زبیدادت دلی ناشاد دارم

درون کوهسار سینه خود |هزاران کشته چون فرهاد دارم

چرا ای نازنینم بی وفایی؟ | دمادم با دل من در جفایی

چرا آشفته کردی روزگارم| عزیزم دارد این دل هم خدایی